ΔΙΑΚΟΠΕΣ ΣΤΗ ΠΟΛΗ ΜΟΥ ΤΗΝ ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗ

Για τον Δεκαπενταύγουστο επιλέξαμε να κάνουμε διακοπές στην ίδια μας την πόλη και να ανακαλύψουμε κάποιες από τις συνοικίες της παλιάς πόλης.

Τελικά περάσαμε ήρεμα και πραγματικά ξεκουραστήκαμε.

Άνω πόλη

ΔΙΑΚΟΠΕΣ ΣΤΗ ΠΟΛΗ ΜΟΥ ΤΗΝ ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗ

διαδρομή που φωτογραφίσαμε

…η σιωπή στην Άνω Πόλη έχει μεγαλύτερη ένταση απ' οποιοδήποτε άλλο κατοικημένο μέρος του κόσμου… εδώ υπάρχει ένα ξεθωριασμένο ροζ που πιο κοντά γίνεται μωβ και καφέ, ξεθωριασμένο κόκκινο και άσπρο του ασβέστη… Ποτέ ένα δυνατό χρώμα, ποτέ κάτι ξεκάθαρο, μόνο επιφάνειες που λούζονται σε ενδιάμεσους τόνους»..», έγραψε αποχαιρετώντας την Θεσσαλονίκη μετά τον A΄ Παγκόσμιο Πόλεμο, Άγγλος στρατιώτης των συμμαχικών δυνάμεων.

Πράγματι στη βόλτα που κάναμε σήμερα στα σοκάκια της Άνω Πόλης νοιώσαμε αυτή την περιγραφή χαθήκαμε στο άρωμα άλλων εποχών, με τις ασβεστωμένες μονοκατοικίες να μας προκαλούν να διαβούμε το κατώφλι τους.

Στην Άνω Πόλη βλέπει κανείς τι σημαίνει λαϊκή ανώνυμη αρχιτεκτονική της συνοικίας, της παράδοσης και πως η πολεοδομική οργάνωση του οικισμού στις συνοικίες Τσινάρι, Βλατάδων, Τερψιθέα, Κουλέ Καφέ, Κόκκινη Βρύση, Καλλιθέα είναι αντιπροσωπευτική της κοινωνικής συγκρότησης των ανθρώπων που έζησαν εδώ.

Χρώματα ακατάστατα και γήινα κάτω από το φως του πρωινού μας έδωσαν τη

μαγεία της εικόνας της πόλης - των πρώτων δεκαετιών του 20 ου αιώνα - που διασώζεται με τους στενούς λιθόστρωτους δρόμους, τα αδιέξοδα, τα μικρά ξέφωτα, τις πλατείες και τα μοναδικά σε λιτότητα κτίσματα της Λαϊκής Μακεδονίτικης Αρχιτεκτονικής, αλλά και τα προσφυγικά Καστρόπληκτα .

Τα μικρά σπιτάκια που κρέμονται πάνω και γύρω στα βυζαντινά τείχη της Άννας Παλαιολογίνας… μάρτυρες της προσφυγούπολης Θεσσαλονίκης, εδώ στην Άνω Πόλη που υπήρξε πάντα χώρος φιλοξενίας «ταπεινών και καταφρονεμένων» από το1878 που έγινε η νέα πατρίδα προσφύγων από τη Βοσνία, στη μεγάλη πυρκαγιά του 1917 που δέχτηκε τους εκατοντάδες άστεγους πυρόπληκτους Θεσσαλονικείς ,έως το 1922 που οι χιλιάδες πρόσφυγες ρίζωσαν στις πλαγιές της με κέντρο τα τείχη, τις εκκλησιές και το Τσαούς Μοναστήρι- γνωστότερη σήμερα σαν Μονή Βλατάδων.

Έτσι σήμερα σε αυτή τη βόλτα είδαμε σαν σε ταινία την ιστορία της πόλης που γεννηθήκαμε και θέλουμε να μοιραστούμε μαζί σας και διαπιστώσαμε για μια ακόμη φορά, ότι αυτή η περιοχή που διασώθηκε με τα βυζαντινά μνημεία, τα διατηρητέα αλλά και τα ευτελή πολλές φορές κτίσματα και οι άνθρωποι της , μπορεί να είναι η ζωντανή απάντηση στο τι σημαίνει η βιώσιμη αξιοποίηση και ειλικρινής ένταξη της γειτονιάς των πόλεων, σε ένα μοντέλο εναλλακτικού θεματικού τουρισμού που μπορεί να συνδυάσει το ποδήλατο και την πεζοπορία.

ΑΥΛΕΣ

ΠΑΛΙΕΣ ΒΡΥΣΕΣ

Η συγκεκριμένη βρύση αν προσέξετε έχει και μπαλκόνι από πάνω και είναι από αυτές τις λεπτομέρειες που έχει πολλές και τις ανακαλύπτεις κάνοντας περίπατο.

Η βόλτα συνεχίζεται περνώντας μέσα από σοκάκια

κάτω από τις μεγάλες πόρτες του κάστρου

Κοιτάζοντας το μακρινό παρελθόν

Το πιο πρόσφατο με τα ταβερνάκια και τους απίθανους μεζέδες για τσίπουρα.

Κοιτάζοντας νέα κτήρια με παραδοσιακή αρχιτεκτονική αλλά και δράσεις των Δημοτικών αρχών που θέλουν να δώσουν αξία στην παλιά πόλη της Θεσσαλονίκης που πιστεύουμε ότι μπορεί να είναι ένα πολιτιστικό και λαογραφικό θεματικό πάρκο που να προσελκύει ακόμη περισσότερο τουρισμό και βέβαια να αξιοποιηθούν τα σπιτάκια με παραδοσιακά μαγαζιά που θα αποφέρουν πολλές θέσεις εργασίας.

Θα μας πείτε πως μπορούν να γίνουν όλα αυτά ; εδώ είναι ένα θέμα και είναι μια ακόμη εργασία για τον Ποδηλάτη του Κόσμου να μας στέλνει παραδείγματα από άλλες πόλεις πως αξιοποίησαν με εναλλακτικούς τρόπους παρόμοιες γειτονιές και τα οφέλη που είχαν.