ΧΡΗΣΙΜΗ ΕΜΠΕΙΡΙΑ

… επιθυμία μου είναι να δημιουργηθεί στην Ευρώπη μια ενιαία ποδηλατική διαδρομή η οποία να καλύπτει όλες τις χώρες και μέσα σε αυτή να μπορούμε να μαθαίνουμε για την πολιτιστική και περιβαλλοντική αξία της όμορφης Γηραιάς Ηπείρου.

Μια πανευρωπαϊκή οδός που να είναι σαν μια ελεύθερη ζώνη αλληλεγγύης και φιλίας. Μια διαδρομή διαλόγου και ανταλλαγής ιδεών.

Βασική προϋπόθεση είναι από αυτά τα μέρη που περνάς να μπορείς να συναντάς ανθρώπους φιλόξενους και ανοιχτούς.

Για να πετύχεις το στόχο πρέπει να αφιερώσεις τη ζωή σου σε αυτό το σκοπό, να έχεις μεγάλη εμπειρία, υπομονή, πείσμα και να κάνεις βιωματική έρευνα και καταγραφές πολυσύνθετες …

… πολλές φορές μου κάνει εντύπωση η αγάπη που δείχνει ο κόσμος σε διάφορες χώρες για τους ανθρώπους που βάζουν τέτοιους στόχους.

Ειδικότερα οι νέοι όταν καταλάβουν τι γίνετε αρχίζουν να σου κάνουν ερωτήσεις, να σε προστατεύουν, να σε διευκολύνουν, να θέλουν να συμμετάσχουν με όποιο τρόπο και το θεωρούν σπουδαίο γεγονός ότι σε έχουν συναντήσει. 

Στην Ιταλία για παράδειγμα ένοιωσα τόσο όμορφα με όλους όσους συνάντησα που πραγματικά αγάπησα αυτή τη χώρα ακόμη περισσότερο.

Ειδικότερα οι συνάδερφοί μου δημοσιογράφοι νέοι και παλαιοί στην Ελλάδα και Εξωτερικό όχι μόνο μου συμπαραστέκονται αλλά επειδή καταλαβαίνουν την δυσκολία του εγχειρήματος περιμένουν πάντα την επόμενη κίνηση για να βάλει ο κάθε ένας από αυτούς το δικό του λιθαράκι. 

Μια σιωπηλή σύμπραξη, που για μένα θα ανήκει πάντα σε όλους όσους μετέχουν στην προσπάθεια αυτή.    

Θα επαναλάβω πολλές φορές ότι σε μια βιωματική έρευνα πρέπει να μάθεις για τους τόπους που ερευνάς όσο μπορείς περισσότερα για το παρελθόν αλλά και να ζήσεις καταστάσεις του σήμερα. Πάνω από όλα όμως πρέπει να αγαπήσεις τους ανθρώπους και τον τόπο που ερευνάς, αυτό το συναίσθημα είναι απαραίτητο και αποτελεί βασική αρχή.

Μεγάλο ενδιαφέρον έχουν όμως και κάποια παράπλευρα στοιχεία τα οποία ως ΕΜΠΕΙΡΙΕΣ σε διευκολύνουν πολλές φορές να αποκωδικοποιήσεις και κάποιες άλλες πτυχές γεγονότων και καταστάσεων.

Θα σας πω μια εμπειρία που μου έδωσε κάποια κίνητρα να κοιτάξω και ορισμένα άλλα δεδομένα τα οποία δεν θα αναλύσω, απλός αναφέρω το περιστατικό γιατί ίσως χρειαστεί αργότερα να τα λάβουμε υπόψη μας σε άλλες μου σημειώσεις.

Έχει βραδιάσει και το η κόπωση από τις πολλές ώρες που ταξιδεύω με το ποδήλατό μου με κάνει να χάνω τις δυνάμεις μου. Από το πρωί είμαι στο δρόμο και πρέπει να κοιμηθώ. Από ένα λάθος πρέπει να πάρω το τραίνο για να καλύψω μια απόσταση 40 χιλιομέτρων που εκεί υπάρχει ένα κατάλυμα για ξεκούραση.

Φτάνω στον έρημο σταθμό της περιοχής, παίρνω εισιτήριο και περιμένω. Σε λίγη ώρα φτάνει το τραίνο και βάζω το φορτωμένο ποδήλατό μου στο πίσω βαγόνι που είναι ειδικά για ποδήλατα. 

Είμαι στο διάδρομο, το μπροστινό βαγόνι με τις θέσεις δεν έχει ούτε έναν άνθρωπο, το πίσω βαγόνι είναι ειδικά για τα ποδήλατα. Ανοίγω την πόρτα για να βάλω το ποδήλατο και βλέπω μέσα γεμάτο από λαθρομετανάστες από το Μπανγκλαντές.

Αντιλαμβάνομαι αμέσως πως δεν είναι και στην καλύτερη φυσική κατάσταση γιατί ήταν άλλη μια παγωμένη ημέρα και μάλλον πρέπει να ήταν άστεγοι και περιπλανώμενοι. 

Για να περάσω μέσα στο βαγόνι το βαρύ μου ποδήλατο είναι δύσκολο, γιατί έχει δύο σκαλοπάτια και πρέπει με το ένα χέρι να κρατήσω και την πόρτα που δεν μένει από μόνη της ανοιχτή.

Όλοι μαζί σηκώνονται και με βοηθάνε να περάσω μέσα το ποδήλατο.

Κάθισα ανάμεσα τους και πιάσαμε κουβέντα. Τους είπα τι κάνω και άρχισαν να με ρωτάνε διάφορα πράγματα σε μια προσπάθεια να συνεννοηθούμε. Αυτό που μου έκανε εντύπωση ήταν όταν τους είπα πως πρόσφατα έχασα τον πατέρα μου ενώ ταξίδευα, πως πολλές φορές σκέφτομαι την μητέρα μου που είναι μεγάλη σε ηλικία και στεναχωριόμουν γιατί είχε σπάσει το χέρι της και πονάει.

Η λέξη ΄΄ μάνα ΄΄  είναι μαγική, κάνει τον άνθρωπο σε δύσκολες καταστάσεις να αλλάζει, το βλέπεις ακόμη και στην έκφραση του προσώπου του.

Αυτό έγινε, όλοι μαζί με μια σκέψη γύρο από ένα κοινό αίσθημα, αυτό της θύμησης του ιερού προσώπου της μάνας.

Ήμασταν όλοι με βουρκωμένα μάτια, σιωπηλοί για λίγο, μέσα στο βαγόνι αιωρούνται αναμνήσεις και εικόνες από στιγμές οικογενειακές. Σε λίγη ώρα έμαθα τόσα πολλά που ένιωθα πως ήμουν ένα μέρος της δική τους παρέας.

Μετά από αρκετές ημέρες είχα βρεθεί στην Foggia.

Μια μέρα μετά από το πέρας της εργασίας μου έκανα μια βόλτα πεζός.

Κάποια στιγμή ακούω φωνές - my friend, Grigorios. Ήταν η παρέα αυτή από το βαγόνι που έτρεξαν κοντά μου απλώνοντας τα χέρια τους για χειραψίες.

Το πρώτο που με ρώτησαν ήταν αν έχω νέα από την μητέρα μου.

Αυτός ο συνδυασμός της κοινής σκέψης σε ένα πρόσωπο, της κοινής ζωής μας μιας και το σπίτι μας είναι ο δρόμος, μας δένει, μας κάνει να νοιαζόμαστε ο ένας για τον άλλον. Ακόμα τους σκέφτομαι, ήταν παιδιά που η ίδια η ζωή τους κάνει αγρίμια, γιατί κάθε μέρα παλεύουν για να επιβιώσουν. Είναι παιδιά που μαθαίνουν να ζουν σε ένα κόσμο σκληρό και είναι τόσο ευάλωτα.

Στην ιστορία της κάθε πόλης εξετάζεις την παρακμή της και βλέπεις τι έχει μείνει από αυτή την εποχή, γιατί στιγματίζει τους ανθρώπους, ίσως να τους αλλάξει και πολλές καθημερινές συνήθειες. Ακόμη και όταν μια πόλη είναι σε ακμή και τότε πάλι μπορεί να επηρεαστεί από τον νεοπλουτισμό και την μεγαλομανία.  Αυτό το άγχος της υπεράσπισης της υλικής μου περιουσίας είναι εξίσου επικίνδυνο με το άγχος αυτού που είναι στο δρόμο και παλεύει για την επιβίωση του στο δρόμο. Αυτό που με βάζει σε σκέψη πολλές φορές είναι ότι ίσως αυτός που είναι πιο ευάλωτος στο να γίνει επιθετικός, είναι αυτός που έχει τα αγαθά και κάνει μια άνετη ζωή και ξαφνικά του το παίρνεις.  

Στην περίπτωση αυτή δεν μπορείς να δημιουργήσεις ένα περιβάλλον όπως αυτό μέσα στο βαγόνι να αιωρούνται αναμνήσεις και εικόνες από στιγμές οικογενειακές με μια μαγική λέξη όπως αυτή της ΄΄μάνας ΄΄. Η πόλη κυριεύεται από άλλες λογικές και πρακτικές που είναι ανεξέλεγκτες. Στο δρόμο υπάρχουν ακόμη άτυποι κανόνες συνύπαρξης ανάμεσα στους περιπλανώμενους υπάρχουν λέξεις κλειδιά που ενώνουν και δημιουργούν μια ανάμνηση μια ακόμη εμπειρία επιβίωσης αλλά και γνώσης.      

Όσο για την Foggia στην πόλη αυτή γνώρισα αρκετό κόσμο και είναι μια πόλη που θέλω να την περιγράψω με μια δική μου ματιά, μια πόλη που θα είναι ένας καλός σταθμός αυτής της διαδρομής, γιατί έχει ένα ξεχωριστό ενδιαφέρον.

Η έντονη ανάμνηση μου για την Foggia σίγουρα είναι επηρεασμένη από αυτή την εμπειρία η οποία με βοήθησε να σκέφτομαι με μια διαφορετική σκοπιά ορισμένα θέματα τα οποία προσπερνούσα.

Τώρα που το καλοσκέφτομαι μια μέρα ήμουν μέσα σε μια υπόγεια στοά που έμειναν αρκετό καιρό τραυματίες σταυροφόροι, εκεί είδα πρώτη φορά…

 

   

Ο ΠΟΔΗΛΑΤΗΣ ΤΟΥ ΚΟΣΜΟΥ

THE CYCLIST IN THE WORLD