ΤΟ ΜΗΝΥΜΑ ΤΟΥ ΟΡΦΕΑ

Από το ημερολόγιο του Ποδηλάτη του Κόσμου Γρηγόρη Βερροιώτη.

Την ώρα που ποδηλατούσα στον Όλυμπο, κοντά στα Λείβηθρα εκεί που έδρασε ο Ορφέας, ένα πρόβατο γέννησε μπροστά στα μάτια μας.

Ήταν ίσως η πιο τρυφερή εικόνα καθώς βλέπαμε την αγωνία της μάνας να καθαρίσει και να φυλάξει το μικρό της.

Αυτές οι σπάνιες στιγμές μέσα στην φύση σου δίνουν έναυσμα να σκεφτείς για το θαύμα της ζωής, τα παράδοξα του βίου μας ακόμη και το θάνατο .

Αρχικά κοιτάζεις αφηρημένος σε ένα κενό σκέψης και το μόνο που κάνεις είναι να βλέπεις.

Η ζωή !  Ήρθε άλλο ένα πλάσμα σε ένα πλανήτη περίεργο.

Ακόμη και αυτό το αγαθό όν θα ενταχθεί στους παγκοσμιοποιημένους νόμους και κανόνες, μα πάνω από όλα στους κανόνες της φύσης που ο άνθρωπος ξεχνάει.

Πολλά είναι καταγεγραμμένα από τον άνθρωπο.

Περπατάς και ξέρεις, έστω και περίπου που έχει άλογα, λύκους, ζαρκάδια, τσακάλια, βότανα κ.α.

Στρέφεις το βλέμμα σου και ξεπροβάλουν εμπρός σου ταμπέλες για αρχαιολογικούς χώρους, τους επισκέπτεσαι και ενημερώνεσαι για το βίο των προγόνων σου και ταξιδεύεις στο χωροχρόνο.

Πίνεις νερό από την ίδια πηγή που έπιναν χιλιάδες χρόνια πριν άνθρωποι που ανέπτυξαν πολιτισμό, που έδωσαν μάχες για να υπερασπιστούν την ελευθερία τους.

Σε συναρπάζει και μόνο η σκέψη ότι κρατήσαμε κάποιες συνήθειες και τη γλώσσα εκείνων που φιλοσόφησαν και δημιούργησαν.

Άραγε αυτό το θαύμα της κληρονομιάς να έχει σταματήσει το χρόνο μιας κοινής ανθρώπινης λογικής από την αρχαιότητα μέχρι σήμερα για την υπέρτατη αξία της ελευθερίας ;

Πόσοι προσπάθησαν μέσα στους αιώνες να υποτάξουν αυτό το αίσθημα ;

Με το ποδήλατό μου ακολουθώ τον Δημήτρη .

Σε λίγο θα πάρουμε το δρόμο για να επισκεφθούμε τα Λείβηθρα, εκεί στο μαγικό πλατανόρεμα, στα αρχαία ερείπια μιας πόλης που οι κάτοικοι της έσταξαν το δάκρυ τους για τον φημισμένο  μουσικό της αρχαιότητας Ορφέα, καθώς τον συνόδευαν στην τελευταία του κατοικία.

Η γέννηση ταυτισμένη με την χαρά και το δάκρυ του αποχαιρετισμού με την λύπη.

Ανάμεσα σε αυτά τα δύο ανθρώπινα συναισθήματα η ελευθερία προβάλει ως αγαθό.

Μήπως όμως για τον αληθινό Έλληνα δεν είναι μόνο αγαθό αλλά το συναίσθημα που πάγωσε στο χρόνο της κοινής ανθρώπινης λογικής;     

Πατάω φρένο γερά και σέρνω την πίσω ρόδα. 

Κατεβαίνουμε τα σκαλοπάτια για τον αρχαιολογικό χώρο και βρισκόμαστε μπροστά σε ένα παραμυθένιο τοπίο με πλατάνια που λες και έχουν μορφή, γελάνε, μιλάνε μεταξύ τους, λες και προσπαθούν να σε τρομάξουν.

 Κι όμως για μένα είναι όλα οικία γιατί είναι το σπίτι μου, είναι ο τόπος των προγόνων μου και όλα αυτά είναι ένα μέρος τους εαυτού μου.

Το αίσθημα της ελευθερίας κυριαρχεί μέσα μου, η αύρα του Ορφέα με αγκαλιάζει και με σφίγγει καλωσορίζοντας όπως θα έκανε στους αργοναύτες.

Αυτή η στιγμή είναι μοναδική, είναι το αίσθημα που δεν μπορεί ποτέ να κατακτήσει κανείς, γιατί δεν σχετίζεται με την ύλη.

Από μέσα μου βγαίνει μια ανάσα βαριά, λες και έφυγε ένας πόνος αμφιβολίας, αν μπορώ να ζω ακόμα ελεύθερος και περήφανος που είμαι Έλληνας.

Γεννήθηκα όπως εκείνο το πλάσμα και η πρώτη εισπνοή μου ήταν η ανάσα της μάνας μου, γεμάτη πόνο και χαρά.

Μεγάλωσα σε μια χώρα που μορφώθηκα από την ιστορία του πολιτισμού της, που αποτελεί μια ανεκτίμητη παγκόσμια κληρονομιά.  

Με κατέγραψαν πολλές φορές μέσα στους αιώνες, με φόβισαν, με σκλάβωσαν, με έκλεψαν, με βασάνισαν, με υποτίμησαν, με λοιδόρησαν.

Δεν μπόρεσαν όμως να καταλάβουν πως παίρνω αιώνια ζωή από τη ζωή μου.

ΑΥΤΟ ΕΙΝΑΙ ΤΟ ΜΥΣΤΙΚΟ ΤΟΥ ΕΛΛΗΝΑ.

ΑΥΤΟ ΕΙΝΑΙ ΤΟ ΔΙΚΟ ΜΟΥ ΜΥΣΤΗΡΙΟ.

ΕΙΝΑΙ ΤΟ ΑΙΣΘΗΜΑ ΤΗΣ ΕΛΕΥΘΕΡΙΑΣ.

ΑΥΤΟ ΔΕΝ ΑΓΟΡΑΖΕΤΕ.