ΜΠΑΤΙΡΟΣΠΟΡΟ, ΣΚΕΨΕΙΣ ΚΑΙ ΜΙΚΡΕΣ ΙΣΤΟΡΙΕΣ ΜΕ ΠΟΔΗΛΑΤΟΒΟΛΤΕΣ.

Ο ηλιόσπορος λένε ότι κάνει καλό στην υγεία μας γιατί έχει αντιφλεγμονώδης ιδιότητες, μειώνει τη χοληστερίνη, χαλαρώνει τα νεύρα μας, προστατεύει την καρδιά, μάς αποτοξινώνει, μάς προστατεύει από διάφορες μορφές καρκίνου.

Τα μπατιρόσπορα όπως λέγαμε πιστσιρικάδες, έχουν μεγάλη θρεπτική αξία γιατί είναι πλούσια σε ιχνοστοιχεία όπως σίδηρο, χαλκό, μαγνήσιο, σελήνιο, φώσφορο, ψευδάργυρο, σε βιταμίνες όπως βιταμίνη Ε, φυλλικό οξύ, βιταμίνη Β3, βιταμίνη Β1 και βιταμίνη Β6, σε καλά λιπαρά όπως είναι τα ακόρεστα λιπαρά οξέα, ενώ περιέχουν και πρωτεΐνη, δηλαδή τα 100 γρ δίνουν 21γρ πρωτεΐνη.

Και μόνο ότι χαλαρώνει τα νεύρα και είναι και νόστιμα μας φτάνει.

Το μπατιρόσπορο όμως ήταν πάντα στην πρώτη γραμμή και στις μικρές μας καθημερινές ιστορίες …

…  εκεί στην Θεσσαλονίκη, στην Τούμπα στο γήπεδο του ΠΑΟΚ, εκεί που μεγάλωσα και έζησα τα όμορφα παιδικά μου χρόνια, άρχισα να μαθαίνω για την ζωή με ένα σακουλάκι χάρτινο στο χέρι, γεμάτο σπόρια που το μοιραζόμουν μαζί με τους αγαπημένους μου φίλους.

Ένα από τα στέκια της παρέας ήταν στο Ψιλικατζίδικο της Χρυσούλας, δίπλα από το κουτούκι της κυρά Καλλιόπης με την μικρή αυλή και τις μυρωδιές από το κρασί και το ούζο.

Μεγάλη η παρέα μας και όλο αγόρια, πολύ παιχνίδι, πειράγματα και γέλια. 

Ο Φίλιππος, ο Νούλης, ο Πόλης, ο Γιώργος, ο Κώστας, ο Βασίλης, ο Πάνος, ο Κώστας, ο Πέτρος, ο Τάσος, ο Χρίστος, ο Γιάννης, ο Λάκης που έφυγε πρόσφατα από την ζωή και πολύ άλλοι μαζευόμασταν για κάνουμε καμιά βόλτα, να παίξουμε μπάλα ή να καθίσουμε στο παρτέρι να κάνουμε χαβαλέ.

Εκεί στο παρτέρι της Χρυσούλας αφήναμε πάντα ένα χαλί τσόφλια από μπατιρόσπορα. Ήταν βλέπεις τα ίχνη της παρέας, έβλεπες τα τσόφλια και έλεγες, εδώ ήταν κάπου θα πήγαν και ρωτώντας τους έβρισκες.

Το ποδήλατο και το μπατιρόσπορο ήταν αυτά που μας έμαθαν να ΄΄ μοιραζόμαστε ΄΄ με τους φίλους κάποια δικά μας πράγματα.

Μια μέρα θυμάμαι πήρα το ποδήλατο του Γιώργου και με τις χαζομάρες που έκανα με τον Πάνο έπεσα, έσπασα το τιμόνι και του το επέστρεψα στο κακό του το χάλι. Τίποτα δεν είπε ο Γιώργος, το πήρε και το έφτιαξε σαν να το είχε χαλάσει αυτός. Ακόμη το σκέφτομαι και με αυτή τη πράξη του, σε όλους οφείλω και από κάτι, στον Πάνο που πάντα ήταν δίπλα μου με ατέλειωτες ώρες συζήτησης και μοιραστήκαμε τις δυσκολίες μου αλλά και ωραίες στιγμές, στον Κώστα που με κάνει ακόμα να νιώθω σαν μικρό παιδί,  μέχρι και πριν λίγο καιρό που ο φίλος μου ο Πόλης με βοήθησε να μετακομίσω, γενικά σε όλους οφείλω και από κάτι.

Θυμάμαι χαρακτηριστικά μια μέρα στο μοναχικό μου ταξίδι με το ποδήλατο, δεν είχα σιτιστεί για δυο μέρες και ένοιωθα από την κούραση εξαντλημένος.

Εκείνη ειδικά την ημέρα είχα κάνει πολλά χιλιόμετρα και δεν ήταν βέβαιο αν θα μπορούσα να κοιμηθώ κάπου. Έκανε παγωνιά νύχτωνε και ήμουν ιδρωμένος. Έξω από μια πόλη είδα ένα τοιχίο που πίσω από αυτό έκοβε ο παγωμένος αέρας, σταμάτησα άλλαξα τις μπλούζες μου και κάθισα για λίγο κάτω.

Έβαλα τα χέρια μου στις τσέπες από το μπουφάν μου και σκέφτηκα. Τι έγινε ρε συ φίλε ούτε ένα σπόρι δεν έχει η τσέπη. Σε όλες τις τσέπες από τα μπουφάν μου μέσα πάντα είχε αλάτι και εκεί κάπου στην ραφή της, όλο και θα ήταν στριμωγμένο κανένα σποράκι. Για λίγο έκλεισα τα μάτια μου και θυμήθηκα. Ήμασταν εγώ και ο Πόλης πάνω στον ταρζάν του Τάσου, ένα μεγάλο ποδήλατο παλιό, ο Πόλης κρατάει το τιμόνι κι εγώ κάνω πετάλι. Έχουμε πάρει πολύ φόρα, ανεβαίνουμε στο πεζοδρόμιο και δίχως να έχουμε φρένα πέφτουμε πάνω στα τραπέζια από το σουβλατζίδικο του Σωκράτη. Η έκφραση του Σωκράτη, η μυρωδιά από τα σουβλάκια και τα γέλια, πέρασαν από την σκέψη μου σαν μια ολόκληρη ζωή.

Η αλήθεια είναι ότι δεν κάναμε ζημιά, ούτε χτυπήσαμε, αλλά η αναστάτωση και ότι διαδραματίστηκε ήταν για να γελάς.  Τσικι τσικι το σποράκι, τα τσόφλια να κολλάνε στο στόμα και δώστου να τα φτύνεις καθώς κάνεις την αναπαράσταση και να γέλια και τα κοροϊδέματα.

Βέβαια είχα και τα μικρά μου μυστικά καθώς γελούσα μόνος μου όταν έβλεπα κανέναν φίλο να ξεχνιέται με την κουβέντα και να τρώει τα πικρά σπόρια, έκαναν ο κάθε ένας και διαφορετική γκριμάτσα σε ανύποπτο χρόνο, ποτέ δεν κορόιδεψα κανέναν να μη το πάρουν πρέφα και χάσω αυτές τις σκηνές.  

Έβγαλα τα χέρια μου από τις τσέπες, σηκώθηκα όρθιος και συνέχισα την πορεία μου.

Ρε συ φίλε εδώ ανεβαίναμε ανηφοριές δύο άτομα πάνω στο ποδήλατο και ώρες ατέλειωτες κάναμε βόλτα, σταματούσαμε που και που, καθόμασταν σε κανένα παγκάκι και αν είχε κανένας από εμάς, έστω και λίγα σπόρια στην τσέπη του, άνοιγε την παλάμη του και πρόσφερε στους υπόλοιπους και άντε πάλι να συνεχίσουμε την βόλτα.

Αυτή η κίνηση του παιδικού χεριού που προσφέρει έστω και από ότι είχε στην τσέπη του είχε μεγάλη σημασία, έτσι μάθαμε κι έτσι διαμορφώσαμε τον χαρακτήρα μας.

Κάτι άλλο που θυμάμαι είναι πως τότε δεν παίρναμε τα άσπρα σπόρια γιατί ήταν λίγο πιο ακριβά.

Η συνήθεια όμως είχε γίνει αρχή μας, ακόμη και άσπρα αν έπαιρνε κανείς πάλι άπλωνε το χέρι του στους δίπλα, για να πάρουν όλοι από λίγο μέσα από το σακουλάκι.

…  εκεί στην Θεσσαλονίκη, στην Τούμπα στο γήπεδο του ΠΑΟΚ, εκεί που μεγάλωσα και έζησα τα ωραία παιδικά μου χρόνια, άρχισα να μαθαίνω για την ζωή με ένα σακουλάκι χάρτινο στο χέρι γεμάτο σπόρια που το μοιραζόμουν μαζί με τους αγαπημένους μου φίλους…

…το ποδήλατο και το μπατιρόσπορο ήταν αυτά που μας έμαθαν να μοιραζόμαστε αυτά που έχουμε…

Πάνω στη μέθη της κούρασης όταν ταξιδεύω πολλές ώρες με το ποδήλατό, μου έρχονται μνήμες και κάτι λέξεις όπως ΄΄ μοιρασιά ΄΄ ΄, ΄΄παρέα΄΄,  ΄΄ γέλια ΄΄  και ανάμεσα σε αυτές το μπατιρόσπορο.

Τελικά δεν ήταν καθόλου για τους φτωχούς τα ηλιόσπορα γιατί ήταν ένα μέρος της καλής ψυχικής μας ισορροπίας και υγείας.

Όλα είναι καλά και ωραία, αλλά το σποράκι πάει με την βολτίτσα και ίσως γίνει πάλι μια συνήθεια στις παρέες.

Ο ΠΟΔΗΛΑΤΗΣ ΤΟΥ ΚΟΣΜΟΥ

THE SYCLIST IN THE WORLD